Υπάρχουν άπειρες μαρτυρίες της θηριωδίας που έδειξαν οι Γερμανοί κατά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, αυτή πραγματικά ξεπέρασε κάθε όριο όταν είχαν να κάνουν με όμηρους των ναζιστικών στρατοπέδων, ο Ιάκωβος Καπμπανέλης στο βιβλίο του Μαουτχάουζεν παραθέτει πλήθος συγκλονιστικές περιγραφές.
«Μόλις το σλέπι άφησε την όχθη, ο Ες Ες που ήταν επικεφαλής άρχισε να μας λέει πως μέσα στο στρατόπεδο πρέπει να έχουμε αλληλεγγύη μεταξύ μας, αλλιώς δεν γλυτώνουμε .
"Εκεί μέσα", έλεγε, "ούτε ο Θεός δεν θα μας δει ποτέ, ούτε κανείς άλλος. Βοήθεια και έλεος δεν μπαίνει. Όλες οι τρύπες με τον υπόλοιπο κόσμο είναι φραγμένες".
" Ότι κάνετε εσείς οι ίδιες. Το μόνο που περιμένετε είναι να βοηθά η μια την άλλη… Θα σας δείξω αμέσως τι θέλω να πω… Ποια από σας ξέρει να κολυμπά;"
Μερικές γυναίκες σήκωσαν τα χέρια τους…. "Ωραία" είπε ο Ες Ες. "Έλα εδώ εσύ η ψηλή". Ήταν μια Γιουγκοσλάβα μέχρι τριάντα χρονών…. Ύστερα φώναξε σε μιαν άλλη απ αυτές που δεν ήξεραν κολύμπι…. "Έλα εδώ κι εσύ, για σένα φροντίζω . Βάλτε το δεξί χέρι πλάι πλάι".
Πήρε ένα σύρμα και έδεσε τα χέρια τους γερά. Τις έφερε εδώ, άκρη άκρη και είπε " Δείξτε μου πόσο αγαπιέστε ή η μια θα σώσει την άλλη , ή θα πνιγείτε κι οι δύο".
Τις έσπρωξε και τις έριξε στο νερό. Ώσπου να πνιγούνε, παλεύανε με το νερό πάνω από μισή ώρα. Στην αρχή το σλέπι σταμάτησε για να βλέπουμε. Ύστερα τις ακολουθούσε, γιατί το ρεύμα τις παράσερνε . Άμα βουλιάξανε ο Ες Ες είπε στον σλεπιτζή να κάνει και αυτός μια αναφορά πως οι δύο γυναίκες πήγανε να το σκάσουν κολυμπώντας».
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου