Η ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΗ ΠΕΙΝΑ ΣΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ

            Οι σύμμαχοι στην Διάσκεψη του Πότσνταμ  καθόρισαν μεταξύ των άλλων και το ζήτημα της διατροφής του γερμανικού πληθυσμού μετά τον πόλεμο.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Πολλά εκατομύρια γερμανοί προσφυγοποιήθηκαν από Γερμανικές περιοχές που προσαρτήθηκαν από τους νικητές.

Έτσι καθορίστηκε για κάθε γερμανό ημερήσια μερίδα 1.500 θερμίδων σαν ελάχιστο όριο. Σε καμιά όμως από τις τέσσερεις ζώνες δεν απολάμβανε κανείς τόσο πλούσια μερίδα,  οι Αμερικανοί σύμφωνα με τον Αϊζενχάουερ η ημερήσια μερίδα είναι κατώτερη από το ελάχιστο όριο διατροφής, στην αγγλική ζώνη φτάνει στις 1.050 θερμίδες, στην γαλλική ζώνη φτάνει στις 810 θερμίδες  και κάπου εκεί είναι η διατροφή στην Σοβιετική ζώνη, εξαίρεση αποτέλεσαν οι κρατούμενοι των φυλακών Σπαντάου για τους οποίους καθορίστηκε διατροφή 2.702 θερμίδων και φυσικά για τους δικαζόμενους στην Νυρεμβέργη που σύμφωνα με τον συνταγματάρχη Άντρους τους παρατίθετο «Μενού με 2.600 θερμίδες, σ αυτούς τους καιρούς η πιο πλούσια μερίδα σε όλη την Ευρώπη», το μενού τους προέβλεπε το πρωί: γάλα μπισκότα και βρασμένα δημητριακά, το μεσημέρι: σούπα, κροκέτες, πατάτες, λαχανικά και καφέ, το βράδυ: αυγά ομελέτα, καρότα και ψωμί.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Η πτώση, η απελπισία στη γερμανική πρωτεύουσα.

Το σημείο πείνας στην μεταπολεμική Γερμανία  φαίνεται στην αφήγηση του συγγραφέα Χάινριχ Μπαίλ ο οποίος αφηγείται : "όταν έβλεπα ψωμί που μόλις βγήκε από τον φούρνο, ένοιωθα σαν μεθυσμένος, τις νύχτες τριγύριζα ώρες στους δρόμους, ήμουν τοξικομανής για ψωμί, όπως άλλοι για μορφίνη". Αλλά και στην αλληλογραφία που πραγματοποιούσαν οι οικογένειες των δικαζομένων στην Νυρεμβέργη μεταφερόταν αυτή η κατάσταση.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Μια  Fraulein σε αμερικάνικο κλαμπ, την περίοδο  1946-1948.

Οι χωρικοί πουλούσαν τα προϊόντα τους   στην μαύρη αγορά οι τιμές είχαν περίπου έτσι: 1 κιλό βούτυρο πληρωνόταν με μιας εβδομάδας εργασίας εργοστάσιο.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ψωμί με το δελτίο για την γερμανική οικογένεια.

 Παρουσιάστηκαν φαινόμενα όπως και στις κατεχόμενες από τους γερμανούς χώρες δηλαδή επιτήδειοι και εκμεταλλευτές έστηναν υπαίθρια «μαγαζιά» που πουλούσαν διαφορετικά είδη σε τιμές μαύρης αγοράς, είδη που ξεκινούσαν από το ψωμί μέχρι στρατιωτικές μπλούζες. Ο έρωτας αγοραζότανε μ ένα κομμάτι σοκολάτα ή με πέντε αμερικάνικα τσιγάρα, φυσικά τα αφροδίσια νοσήματα σύμφωνα με τις αμερικανικές υγειονομικές υπηρεσίες των γυναικών από 15-24 χρονών ήταν 30%  η γενική θνησιμότητα έφτασε το 50% και η παιδική το 100%.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Εικόνες "ευημερίας" της Γερμανίας το 1945.

Ένα τεράστιο ζήτημα ήταν η στέγαση του πληθυσμού, στην Γερμανία οι τελείως κατεστραμμένες οικοδομές έφταναν στο 40% και ο εθνικός πλούτος είχε μειωθεί στο μισό, οι δε προβλέψεις για επάνοδο σε κανονική ζωή είναι απογοητευτικές.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Πείνα, μια σκηνή που θυμίζει Αργεντινή του 2000.

Η αγοραστική δυνατότητα των γερμανών παρουσίαζε την πιο κάτω μορφή. Ο κάθε γερμανός θα μπορούσε να αποκτήσει:

Ένα ζευγάρι παπούτσια κάθε τρία χρόνια .

Ένα ζευγάρι κάλτσες κάθε τέσσερα χρόνια.

Μια οδοντόβουρτσα κάθε πέντε χρόνια.

Ένα πουκάμισο κάθε δέκα χρόνια .

Ένα κοστούμι κάθε σαράντα χρόνια.

Ένα πλυντήριο κάθε πενήντα χρόνια.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Οι fraulain της Χίτλεργιουνγ συνόδεψαν τα στρατεύματα εισβολής με αντίτιμο πέντε αμερικάνικα τσιγάρα ή και χωρίς αντίτιμο.

Υπολογίζεται ότι μεταφέρθηκαν 2.000 βιομηχανίες σε εδάφη των συμμάχων και  η παραγωγή χάλυβα έφτασε τους 5.800.000 τόνους τον χρόνο δηλαδή το ένα τρίτο της παραγωγής του 1936.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Γερμανίδα κατασκευάζει το 1946 παπούτσια, για οικογενειακή χρήση, από σχοινί και ύφασμα. 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Η ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΝΥΡΕΜΒΕΡΓΗΣ  εκδόσεις Mondadori Φυτράκη