Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012

ΕΠΙΤΑΚΤΑ ΖΩΑ




Ένα τεράστιο κεφάλαιο των πολέμων μέχρι πριν λίγες δεκαετίες ήταν η επίταξη των ζώων από τον στρατό, τα μουλάρια, τα άλογα, τα γαϊδούρια και ακόμα τα βόδια που για τους αγρότες αποτελούσαν τα μέσα για τις γεωργικές τους ασχολίες, τα χρειαζόταν ο στρατός για τις επιχειρήσεις. Οι αγρότες πέρα από την οικονομική ζημιά που πάθαιναν, είχαν συνδεθεί με το ζώο τους συναισθηματικά, ο στρατός έδινε στον αγρότη ένα χαρτί ότι παρέλαβε το ζώο του και εκκρεμούσε μια οικονομική απαίτηση στην περίπτωση που δεν θα επέστρεφε  στην κατοχή του (που συνήθως δεν επέστρεφε), ποιος θα του πλήρωνε την ζημιά; Το κράτος που θα έβγαινε έστω και νικητής από τον πόλεμο οικονομικά κατεστραμμένο;





ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Τα μουλάρια ήταν το κύριο μέσον μεταφοράς του στρατού κατά τον πόλεμο.

            Έτσι η παράδοση των ζώων ο αγρότης τα παρέδιδε με θρήνους και παρακάλια να τα φροντίζουν οι φαντάροι (πολλοί από τους οποίους ήταν αστοί με ελάχιστες γνώσεις για την φροντίδα τους).


            Ας δούμε όμως μια τέτοια περιγραφή παράδοσης ζώων στον Ελληνικό στρατό κατά τον βαλκανικό πόλεμο.



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Τ άλογα μετατρεπόντουσαν από γεωργικά εργαλεία σε πολεμικές μηχανές, για τις  ανάγκες του πολέμου.

«……..ξαναθυμόμαστε τις σιωπηλές και περίεργες σκηνές χωρισμού των αλόγων “ της επιτάξεως “ από τους κυρίους τους. Είδα χωριάτη, που κατέβηκε από το χωριό του, τέσσερις ώρες δρόμο, και ήρε, παραμονή να φύγουμε, στους στάβλους της μεραρχίας, να ιδεί για τελευταία φορά τα άλογό του, έναν όμορφο ψαρή, που τα μοσχαναθρεμμένα καπούλια του μαρτυρούσαν για την άγρυπνη στοργή του αφέντη του. Άμα τον είδε, γύρισε κατ αυτόν το έξυπνο κεφάλι του, χρεμέτισε κι έσκαψε, ανυπόμονα, τη γη με το νυχοπόδαρό του.

            Ο χωριάτης ξεκρέμασε από τον ώμο του ένα ντορβά με κριθάρι και του δωσε να φάει, μ όλο που τον βεβαίωσαν ότι δεν ήτανε πολλή ώρα που είχανε ταΐσει όλα τα άλογα: 
 Βρε παιδιά είπε κλαψιάρικα, σαν να γύρευε σχεδόν ελεημοσύνη να τα αγαπάτε τα ζωντανά! … Είναι πράγματα του Θεού… Κι απόμειν εκεί, κοντά στ άλογό του, ως τη νύχτα. Και δεν έφυγε παρά σαν άκουσε, δέκα φορές, ότι θα τον πρόσεχαν σαν τα μάτια τους….

Ο καιμένος ο ψαρής! Τον είδα, για κάμποσο καιρό, να κουβαλάει στην ράχη του τον ταμία της μεραρχίας ταγματάρχη Γεωργαντά. Μα ξαφνικά, έχασα τα ίχνη του. 




ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Τα επιταγμένα ζώα χρησιμοποιήθηκαν και από σύγχρονους μηχανοκίνητους στρατούς.

Ν αναπαύτηκε τάχα για πάντα, τυμπανιαίος, σε κανένα μακεδονικό κάμπο, μ ανοιχτά τα σπλάχνα στα μαύρα έθνη των κοράκων και τις φοβερές μύτες των γυπαετών, αφού πέρασε τα Καμβούνια, τον Αλιάκμονα, το Βαρδάρη και ήπιε το θολό νερό της λίμνης του  Οστρόβου;  Ή να επέζησε τάχα για να ξαναγυρίσει, θριαμβευτής, στο ζεστό αχουράκι του, για να ξαναδεχτεί τα χάδια του κυρίου του;»


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ 1912-1913 του Σπύρου Μελά εκδόσεις ΤΟ ΒΗΜΑ βιβλιοθήκη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΓΚΑΛΟΣ ΚΑΙ ΜΟΥΣΟΛΙΝΙ

Στο βιβλίο της της Ιζαμπέλλας Παλάσκα αναφέρεται μια άγνωστη και εκπληκτική εξιστόρηση προσπάθειας του Θ Πάγκαλου να δει τον Μουσολίνι, ο ο...